Papierowe ludziki w kartonowym świecie

 Dorosłość to gra pozorów

Każdy bierze w niej udział żeby nie wyjść na innego

Dorosłość ma swój własny język

Gdzie zamiast łatwego przekazu używa się wyrafinowanych słów

Dorosłość jest smutna, samotna i pełna

Pełna pracy, zmartwień i pełna pięknych słów 

Słów brzmiących jakby zrobiło się więcej niż faktycznie się zrobiło

I gdzieś po środku jesteśmy my

Papierowe ludziki w kartonowym świecie

Nie wytrzymałbyś gdybym Cię rzuciła
Więc zrobiłeś to pierwszy łamiąc mi serce

Insomnis

Pierwsze ptaki nieśmiało rozpoczynają swoją dzienną piosnkę
Zza horyzontu wyłaniają się pierwsze promienie słońca 
A ja? Ja wstaje i biorę kolejną tabletkę by zasnąć 
Czy pomoże nie wiem czy zaszkodzi też 

Ale jest i trwa w takim samym bezsensie egzystencji co ja

Dopóki nie stanie się częścią mnie, coś znaczy, a może nie

Kiedy słucham kolejnej piosenki powstają w mej głowie kolejne pętelki

Myśli skręcone jak sznur nie pomagają wychodzić z dziur

Czy to przypadek?

Błagając o życie, czekając na śmierć

Lgniemy do mgły by nie znać celu tułaczki

Zostawiając za sobą tylko kurzu tumany

Pozostajemy wierni schematom

Zabił. Zabijał wielu, wiek nie ważną rzeczą, płeć również. Nazwisko miał takie jakbym mogła mieć, przypominające o przeszłości. Zamieszkiwał również znajome dość miejsce. Szkoła ojca mego była jego szkołą. Co dziwniejsze w niej często bywam. Wszystko wygląda jakby nie było dziełem przypadku.

Tutaj trzeba przywyknąć że nie jest się wyjątkowym... 

Chyba nie umiem kochać... 

Za dużo myślę
Za dużo płaczę
Za dużo czasu poświęcam na bezsensowną stratę czasu