"Żyjemy tu, nie czując pod stopami ziemi, 

Nie słychać i na dziesięć kroków, co szepczemy, 

A w półsłówkach, półrozmówkach naszych 

Cień górala kremlowskiego straszy. 

Palce tłuste jak czerwie, w grubą pięść układa, 

Słowo mu z ust pudowym ciężarem upada. 

Śmieją się karalusze wąsiska 

I cholewa jak słońce rozbłyska. 

Wokół niego hałastra cienkoszyich wodzów: 

Bawi go tych usłużnych półludzików mozół. 

Jeden łka, drugi czka, trzeci skrzeczy, 

A on sam szturcha ich i złorzeczy. 

I ukaz za ukazem kuje jak podkowę – 

Temu w pysk, temu w kark, temu w brzuch, temu w głowę. 

Miodem kapie każda nowa śmierć 

Na szeroką osetyńską pierś."

~Osip Mandelsztam